Til hamingju með afmælið, Anna-San!

There I´ve said it.

Í gærkvöldi fórum við mamma, Finnbogi, Kristján, Kjartan, Kathrin, Siggi og Hanna frænka á frumsýningu myndarinnar:

Memories of a Geisha

Við pöntuðum miðana deginum áður til þess að næla okkur örugglega í sæti á frumsýninguna. Mamma skrapp síðan í Laugarásbíó klukkutíma fyrir sýninguna til þess að sækja miðana. Svo þustum við öll þangað kortéri fyrir til þess að ná góðum sætum. Ég rak mömmu og hina inn í hvelli svo þau næðu góðum sætum á meðan ég biði eftir Hönnu frænku. Fimm mínútum fyrir átta fer ég inn í A sal og viti menn. Nokkrar hræður þarna inni. Fólkið hafði víst meiri áhuga á Jarhead sem b.t.w. er alls ekkert sérstök mynd. Ég sá hana í Boston í Nóvember og meira að segja Kristjáni fannst hún langdregin og leiðinleg.

Memories of a Geisha er hreint út sagt frábær mynd. Ekki einu sinni Kjartani leiddist að horfa á hana.

Ég er að flýta mér á ball. En það er margt japanskt á seyði í kringum mig and I love it, hai.

Kær kveðja,

María

The human mind is the last great, unexplored continent on earth

Everything that´s really worthwhile in life came to us free

-our minds
-our souls
-our bodies
-our hopes
-our dreams
-our ambitions
-our intelligence
-our love of family and children and friends and country

Earl Nightingale

Ég verð að komast

ég hef svo mikla útþrá að mig verkjar í skrokkinn.

Heil tvö og hálft ár eru liðin síðan mitt nánasta umhverfi var súlnagöng, 4 metra há íbúð, hjólatúrar dag sem nýta nótt, þröng stræti, áhyggjuleysi í hinni fögru, gráeitu miðaldaborg Bologna.

Ég vona allt það sem ég hef tekið mér fyrir hendur á nýju ári fái útrás minni fullnægt.

Mig langar að upplifa aðra tilvist um stund, annars staðar, sem er fallegur, framandi, með alla sína kosti og galla eins og alls staðar. Fyrir nýjan skilning, annað sjónarhorn, tilfinningu, skynjun og allt það sem mun koma án óvart.

Mig langar ...




til Japans

Buon natale!

Ég vil óska ykkur öllum gleðilegs nýs árs. Vonandi hafa hátíðarnar verið ánægjulegar.

Þær voru það hér á bæ. Við Kjartan höfum legið í Catan sæfaraspilinu nánast allan tímann. Hringt út um allar trissur til að lokka vini og vandamenn með okkur í þetta skemmtilega spil. Svo hafa önnur spil náttúrulega fylgt með.

Mig langar til að deila með ykkur stuttum hluta af ferðasögu John Barrow, Íslandsheimsókn, í þýðingu Haralds Sigurðarsonar (á ensku A visit to Iceland). En hún er frá NOTABENE árinu 1834:

Um heimilisfólkið hef ég enga hugmynd. Af því sáum við ekki annað en prestshjónin og einhvern einstakling af vafasömu kynferði, einhverja tvíkynja veru, sem ég hélt fyrst eftir búningnum að dæma að væri karlmaður en uppgötvaði síðan af sköpunarlagi efri hluta líkamans að þetta var kona. Að neðan var hún klædd í þykkar, ljósbrúnar vaðmálsbuxur, svo ljósar að nærri stappaði hörundslit og að sama skapi þröngar. Eins og hún var til fara, stór og samanrekin, líktist hún helst Hottintotta og ósjálfrátt kom fram á varir mínar:

"Monstrum horrendendum, informe ingens." (Hræðilegt skrímsli, ferlegi óskapnaður.)

En þetta var þó ekkert furðufyrirbrigði, aðeins kona í buxum, og við skulum gera ráð fyrir því að hún hafi orðið að flýta för sinni og láðst að fara í kjólinn eða pilsið. ... Að því búnu hröðuðum við brottför okkar frá þessu eymdargreni og hinum vesölu íbúum þess. (bls 103)

Þegar til Bessastaða kom var tekiðá móti okkur af manni sem ég held að sé kallaður skólaráðsmaður, og gætir skólans og sér stofnuninni fyrir vistum. ... Ráðsmaðurinn var hæverskurog ræðinn og fylgdi okkur um skólastofurnar og svefnherbergin. Allt var þar mjög fátæklegt og óhreint og virtist ekki hafa verið þvegið eða hreinsað síðustu árin.

Svefnherbergin voru áþekkust dýrasafni. Meðfram veggjum til beggja hliða voru timburrekkjur með heyi og hálmi og einhverju af óhreinum rúmfötum. Fyrir öllum rúmunum voru draghlerar er lokuðu þeim alveg. Ég fylltist undrun og viðbjóði þegar mér var sagt að hvert þessara bæla væri ætlað tveimur drengjum og þrír hefðu þeir verið til skamms tíma. Þetta skiptir ef til vill ekki miklu máli á Íslandi og eins býst ég við að sé í Noregi, en okkur fannst þetta villimannlegt. ...

Hvort fræðslukerfið á Bessastöðum er gott eða slæmt er mér ofvaxið að dæma um. Mér skildist þó frekar að það væri í minna áliti meðal landsmanna en heimakennslan. Í skóla þar sem fjörtíu nemendum er hrúgað saman væri hættara við að siðferði þeirra spilltist því að aðhald er í minna lagi og einn eða tveir pörupiltar geta spillt afganginum. Slíkar mótbárur eru eðlilegar á Íslandi. Eftir því sem ég komst næst, þá er bæði bænda- og klerkastéttin saklaust, einfalt og dygðugt fólk sem hefur vantrú á opinberum skólum, enda er óútkljáð hvaða fræðslufyrirkomulag er heppilegast. Eitt er þó víst. Ekki aðeins klerkastéttin heldur líka hluti bændastéttarinnar er vel að sér í klassískum fræðum, einkum latínu sem þeir rita liðugt.

En það eru ekki aðeins prestarnir sem leggja stund á klassísk mál og nýrri bókmenntir. Bændur lesa líka guðfræði og sögurit. Báðar stéttir eru venjulega vel heima í fornri goðafræði og sögulegum atburðum...

Ég hef það eftir eldri ferðamönnum, og staðfest af dönskum kaupmönnum búsettum á landinu, að ekki sé óalgengt að rekast á menn á engjum við slátt eða torfristu of veggjahleðslu á kotum sínum, byrgjum og fjósum eða hvers konar aðra erfiðisvinnu, sem rita latínu, ekki aðeins málfræðilega rétt heldur jafnvel með glæsibrag. (bls 112-117)